વેદનાની કસક ફૂટી છે વેદનાઓને વાચા અધરની કુંપળમાં, એ સઘળી મૂક વાચાઓ કણસે છે કસકમાં. નથી એકલું કળતર થતું દેહની હવેલીમાં, થાય છે ચર્ચાઓ અમારી જાહેર જીવનમાં. કહી વાત સઘળી અમે જેટલી મોઘમમાં, રહી રહીને આખર ખુલ્લી કરી છે કવનમાં. બની મેઘ ઝંઝાવાતો ઝડી વરસાવે દિપીકા જીવનમાં, ખીલી ઊઠે છે કળી તોયે ભીતરનાં ઉપવનમાં. ઘણાં
આદત બહુ દૂર નહીં બસ સામે જ હતો એક મોત હતું અને એક તું હતો ક્યાં જાઉં એની અસમંજસ હતી કોને ખબર મારી દુનિયા બસ તારામાંજ હતી મારી દુનિયાતો બહુ સોહામણી હતી પણ મારા હાથની રેખા બહુ અધૂરી હતી જેવી ધારી હતી એવી ન વીતી આ જિંદગી પણ હવે શું? ઉપરવાળાએ ટપાલ મોકલી હતી ઓગળે
બે માણસો એ હૃદયથી એકબીજાને ચાહવાનું શરૂ કરવું એટલે પરસ્પર દિલથી એકબીજાનાં દિલમાં હળવું ભળવું અને એક સહિયારી સમજથી પરસ્પર એક બીજામાં વિશ્વાસનું કેળવવું .હવે જ્યારે આ ભાવનામાં થોડી ઘણી ઉણપ આવે અને ઝંખનાનો વધારો થાય છે ત્યારે શંકાનો જન્મ થાય છે. જ્યારે શંકાના બીજ રોપાય છે ત્યારે સ્પષ્ટ દીવા જેવી વસ્તુઓ પણ ઝાંખી દેખાય
