આંખો ભીની ને હૈયું ભારે, કોને કહું આ દુઃખની વાત? સૌ પોતાની દુનિયામાં મશગૂલ, કોણ સાંભળે મારી વાત? શબ્દો વગરની આ ચીસને, કોણ સમજશે મારા મનની? ભીતરનો આ ઘૂઘવાટ, કોણ સાંભળશે આ ઘડીની? થાકી ગઈ છું આ મૌનથી, કોઈ તો પૂછો કેમ છો તમે? આ ભાર દિલનો ઓછો થાય, જો કોઈ સાંભળે મને સમે. સ્વપ્નો
તરબતર આંખોમાં સપનાં છે ઘણાં, ભીની પલકોમાં છુપાયાં દર્દ છે ઘણાં. શબ્દો વગરની આ વાત કેમ કહેવી? હૃદય છે ભરેલું તોય ખાલીપો ઘણો. કોણ સમજાવશે ભીનાશ વગર કેમ જીવવું? છલકાય આંખો એનું કારણ ન સમજાતું. શોધું છું કિનારો ઘણી આશા લઈને, પણ ડુબાડે છે યાદોનું વમળ ઘણું. આંખોના ખૂણે બાઝેલી ટીસે કહ્યું , છે તુજ
રાત જો વિતે દિવસ ત્યાં ભાગ્યમાં આવે હવે, ત્યાં જ જીવનની સફળતા માનવી પામે હવે. થઇ ગયાં જો સ્વપ્ન મારાં પૂર્ણ ધારેલા કદી, તો જ નૂતન સ્વપ્ન બીજા આંખમાં આવે હવે. જો કદી નાવિન્ય મુજ વ્યક્તિત્વમાં આવે પછી, મુજ હરીફોને કદી એ વાત ના ફાવે હવે. સદવિચારોથી કર્યું જયાં શાંત આ મનને કદી, બિનજરૂરી તાણ
निकलती हैं ➖➖➖➖➖➖ बोल नही सकते तब आह निकलती है, इसी तरह जीवनसे चाह निकलती है. जंतरमंतर सा जीवन हो भले ही, ईश के साथ ऱहते राह निकलती है. नाविक को रास्ता- मंज़िल पता हो, तब जाकर जीवनकी नाव निकलती है. कलमको ह्दय रक्तमें डूबोकर लिखो, तो किसी ग़ज़ल पर वाह निकलती है! पेड़ो की
➖➖➖➖➖ આવ બદલે આવજો કહેવાનું મન થયું એમ સામી ધારામાં તરવાનું મન થયુ. જયાં જરૂરત ના હતી ત્યાં પણ હું બોલી ગઈ, ત્યાં અમી છોડીને વિષ પીવાનું મન થયું. જયાં ન જળવાયું કદી પણ માન ત્યાંથી હા, એક ક્ષણ અટક્યા વિના હટવાનું મન થયું. વા ફરે વાદળ ફરે જાણીતું એ સદા, એ રીતે બસ વાતથી
અમે વાદળ બની સાવ ખુલ્લા મને વરસ્યા. પવન સાથે પવન બની અવનીએ છલક્યા. કોઈવાર ઝાકળ થઈ પથરાઈ જતા વનેવનમાં, કોઈવાર સવારના ધુમ્મસમાં જઈ અટક્યા. દરિયાના પાણીમાં સૂરજ જેમ ઉગીને અસ્ત થઈએ, નીજ તમસમાં સ્વપ્નો બની આંખે વળગ્યા. અમે ઝરણાઓમાં ટીપું ટીપું રમત પણ રમતા, પરપોટામાં દૂર દૂર ખીણ વચ્ચે ક્યાંક ફરક્યા. પથ્થરો બની પહાડોમાં સ્તબ્ધ
➖➖➖➖➖➖➖ મારાં કહ્યાં પર તેં કરી એ ધારણાનું શું કહું ? થઇ ના શક્યા જે શબ્દના એ પારણાનું શું કહું ? સ્હેલું રહે છુટા પડી જાવું પરસ્પરથી સદા, પજવી રહ્યા તારાં મને સંભારણાનું શું કહું? જે સાંભળ્યું તેં એ બધું પળવારમાં માની લીધું, એની ઉપર તારી નથી વિચારણાનું શું કહું.? જીવન સફરમાં આપણે સાથે સતત
